مبحث شانزدهم تا بیستم از کتاب چهل مبحث کاربردی در حوزه روانشناسی ورزشی

مبحث شانزدهم تا بیستم از کتاب چهل مبحث کاربردی در حوزه روانشناسی ورزشی

مبحث شانزدهم：زندگی حرفه ای ورزشکاران، نظریه پیری شناسی و نظریه زوال شناسی

از سلسله مباحث کاربردی در حوزه روانشناسی ورزشی

تهیه و تدوین： مجید کرامتی مقدم

تحقیقات نشان داده است که فقط ۱۰ درصد از برنامه ها به موضوعات وابسته به زندگی حرفه ای ورزشکاران اختصاص دارد.

در برخی از تحقیقات به عمل آمده ثابت شد ورزشکاران با طیف وسیعی از موضوعات روانشناسی بین فردی و مالی در زندگی حرفه ای خود مواجه هستند.

اعتیاد به الکل، مواد مخدر و افسردگی شایع تر است.

ورزشکاران غالبا ۶۰ درصد احساس شکست را بعد از جدا شدن از ورزش سازمان یافته تجربه می کنند.

پیری شناسی：به عنوان یک زمینه مطالعاتی به عنوان تحلیل سیستماتیک فرآیند پیر شدن تعریف شده است.

پیری شناسی شامل زیر مجموعه های زیست شناسی، روانشناسی و اجتماعی با پیری شناسی اجتماعی مرتبط با اثر متقابل دو جانبه بین جامعه و سن است.

زوال شناسی： مطالعه فرآیند مرگ و رو به زوال رفتن است.

رشته های همچون انسان شناسی، روانشناسی، جامعه شناسی و الهیات به طور معنی داری در مطالعه زوال شناسی سهیم هستند.

در کل ۶۲ و ۲۹ حوزه به ترتیب مستقیم و غیر مستقیم با زوال شناسی مرتبط هستند.

برای مطالعه بیشتر در مورد نظریه های پیری شناسی و زوال شناسی در ورزش، زندگی حرفه ای ورزشکار و دوران بازنشستگی قهرمان به کتاب روانشناسی ورزش نوشته： دیوید لاولی و همکاران، ترجمه： دکتر رسول حمایت طلب و همکاران مراجعه کنید.

فنگ شویی در ورزش / مبحث هفدهم

انسان ذاتا نمی تواند مدت زیادی را در یک جای ثابت بماند و کاری یکنواخت و تکراری را انجام دهد.

در صورت تکرار هم راضی نبوده و بازده کار پایین منجر به بیماریهای جسمی و روحی او می شود.

درصد کمی از وجود انسان جسم و قسمت اعظم آن روح و روان است.

جسم و روح دارای انرژیست و خصلت انرژی در آزاد بودن و تغییر شکل است.

پس تقلای بشر برای تحول امری بدیهی است.

صحبت از هنر ژرف فنگ شویی است که با سابقه چند هزار ساله در مشرق زمین و در قلب کشور چین است.

این هنر امروزه مورد توجه محققین، روانشناسان و دانشمندان قرار گرفته است و به دلیل خصوصیات منحصر به فردش می تواند در زمره علم هنر درمانی قرار گیرد.

هنر درمانی شامل زیر مجموعه های فراوانی من جمله：موسیقی درمانی، شعر درمانی، رنگ درمانی، نقاشی درمانی، نمایش درمانی و… را شامل می شود.

فنگ شویی در حیطه ورزش با هدف معرفی ماهیت کلی این هنر و دانش به ورزشکاران، مربیان، مدیران سازمان های ورزشی و معلمین ورزش سر و کار دارد.

از کتاب روانشناسی محیط در ورزش (فنگ شویی در ورزش) نوشته： مجدالدین مستعان (که الحق بیشترین سهم را در این حوزه کشیده است)، مهشید نعمتی و مجید کرامتی مقدم، چاپ اول ۱۳۹۲

استعدادیابی از منظر روانشناسی ورزشی / مبحث هجدهم

همیشه در محافل ورزشی و روشن فکرانه از تفاوت استعدادیابی در ورزش ایران و دیگر کشورها بحث به میان می آید.

اغلب دلیل موفقیت کشورهای توسعه یافته در ورزش را همین بحث استعدادیابی می دانند.

مطلبی که همیشه مسکوت مانده این است که ظاهر فرد و نهایتا پیکرسنجی می تواند بهترین گزینش افراد در انتخاب و پیش بینی موفیقت آنها در آینده ورزشی شان باشد.

اما در کشورهای توسعه یافته به اولویت های روانی در هر رشته ورزشی هم توجه خاصی شده و همین مساله از چشمان کارشناسان ما پنهان مانده است.

به عنوان مثال در کتاب شناسایی و پرورش استعدادها در ورزش که به همت دکتر محمد اسماعیل افضل پور و همکارانش اولویت های روانی هر رشته به این شکل آمده است：

• بسکتبال：هوش تاکتیکی
• مشت زنی：قدرت تمرکز، جسارت
• دوچرخه سواری：برانگیختگی
• شیرجه：مقاومت در برابر فشار روانی
• قایق رانی：انگیزه بالا، حس رقابت جویی
• تیراندازی： قدرت تمرکز و تعادل هیجانی
• هندبال：خلاقیت، روحیه جنگندگی
• بدمینتون：تمرکز، ابتکار و خلاقیت
• سنگ نوردی：زمان واکنش خوب، انگیزه بالا

توضیح تکمیلی از مجید کرامتی مقدم:

در مثالهای بالا اولویت مولفه های روانی در رشته های مختلف ورزشی آورده شده است که می تواند در کنار پیکرسنجی حالات روحی روانی فرد را هم سنجیده و در صورت تایید همه فاکتورها به رشته ای که بیشترین همخوانی را دارد هدایت شود.

متاسفانه در ایران برخی مربیان ورزشی برای جذب شاگرد بیشتر بدون در نظر گرفتن استعداد فرد، خانواده اش را مجاب می کند که در کلاسهای ورزشی یا هنری آنها شرکت کنند.

برخی دیگر نیز همین که مثلا فرد بلند قد باشد بسکتبال، والیبال را تجویز می کنند و اگر کوتاه قد باشد کشتی و وزنه برداری را!!

امیدوارم رویکرد علمی و دلسوزانه ای در حوزه استعدادیابی جایگزین این رفتار شود.

مربی پذیری / مبحث نوزدهم

همه ورزشکاران با استعداد مربی پذیر نیستند.

برخی از آنها با وجود نقطه ضعف هایی که ممکن بود با پذیرش بیشتر حرف مربی برطرف گردد، به موقعیت های برجسته ای دست یابند.

ورزشکار مربی پذیر نسبت به فردی که نمی تواند یا نمی خواهد به راهنمایی مربیان گوش دهد از برتری فوق العاده ای برخوردار است.

تعداد زیادی از ورزشکاران جوان از مربی پذیری کمتری برخوردارند.

آنها یا می خواهند کارها را به سبک خودشان انجام دهند و یا از هیچ روشی پیروی نکنند.

این ورزشکاران مربیگری را تعرضی به خلوتگاه خود و نشانه بی احترامی قلمداد می کنند.

هنگامی که یک ورزشکار مربی پذیر را با هر سن و سالی می بینید، یک استعداد ناملموس را کشف کرده اید که در نوع خود نادر است.

(از کتاب استعدادیابی در ورزش نوشته：جیم براون، ترجمه：سعید ارشم، الهام رادنیا)


@mentalskills

توضیح تکمیلی از مجید کرامتی مقدم:

ارتباط مربی بازیکن یک رابطه دو طرفه و نزدیک است که فقط به جنبه های فنی مهارتی محدود نمی شود.

تمام جنبه های شخصی، روانی، خانوادگی بازیکنان مخصوصا رده های سنی و متقابلا مربی آنها در موفقیت و عدم موفقیت دخیل هستند.

متاسفانه در هیات های ورزشی، باشگاه ها و حتی فدراسیون های ورزشی در انتخاب مربی به این رابطه کم توجه اند تا جایی که همیشه شاهد اختلاف نظر، حواشی زیاد و موارد انضباطی مختلف در تیم ها هستیم که نشان از عدم مربی پذیری و انتخاب درست است.

لینک این مطلب در سایت فدراسیون شطرنج را به تاریخ 10 مهر 1396 ببینید

چهار موضوع فریبنده در مواجهه با استعداد ورزشکار / مبحث بیستم

والدین، مربیان و ورزشکاران با استعداد به دنبال کسب برتری ورزشی با چهار مساله خطرناک و فریبنده مواجهه می شوند.

اولین مورد ارزش بیش از حد قایل شدن برای استعداد است. انتظاری که می رود ورزشکار به ستاره ورزشی و فرد برجسته ای مبدل شود و اگر نتایج خلاف این باشد همگی از ضایعه ی اسفباری رنج می برند که جبران آن مشکل است.

مورد دوم اهمیت دادن بیش از حد به استعداد جسمانی و دست کم گرفتن قدرت روحی و عاطفی است. برای دستیابی به مراتب بالاتر مهارت های روانی، قدرت عاطفی و ویژگی های غیر ملموس را نباید از نظر دور داشت.

مورد سوم استفاده نادرست از استعداد فرد می باشد. شروع زود هنگام تمرینات، اجبار فرد به کارهای بسیار دشوار، بازی و فعالیت بیش از حد، سلامت و دوران ورزشی ورزشکار با استعداد را تباه می سازد.

هر ورزشکار اعجوبه ای که قربانی خواسته های والدین مستبد و مربیان خودخواه شود به هزاران دلیل هرگز اجازه نمی یابد تا واقعا به فرد موثری تبدیل شود و از فعالیت های ورزشی لذت ببرد.

مورد چهارم تاکید بیش از حد بر استعدادهای ورزشی است.

ورزشکاران تک بعدی که بعد از زمان بازی و مسابقه نمی توانند با دنیای خارج ارتباط برقرار کنند.

استعداد ورزشی فقط یک جنبه از شخصیت کلی فرد به شمار می رود. والدین، مربیان و معلمان در امر کمک به رشد سایر علایق ورزشکار با استعداد سهیم هستند.

(از کتاب استعدادیابی در ورزش نوشته：جیم براون، ترجمه：سعید ارشم و الهام رادنیا)

توضیح تکمیلی از مجید کرامتی مقدم:

هر چهار مورد فوق را به راحتی در خانواده های ایرانی می توان مشاهده کرد.
آمال و آرزوهای نرسیده والدین و مربیان که به روشی ناشیانه بجای پیشرفت فرد باعث عدم موفقیت و ضربات روحی جبران ناپذیری خواهند شد.

توهم اعجوبه بودن، سختگیری بیش از حد، تک بعدی بودن و… به کرار از سوی والدین و مربیان دیده می شود.
قبل از هرکاری استعدادیابی همه جانبه ، علمی و اصولی ضروریست!

لینک این مطلب را در سایت فدراسیون شطرنج به تاریخ 11 مهر 1396ببینید

متاسفانه این مطلب (همچون بسیاری از مطالب بنده) در تاریخ 6 اسفند 96 به نام شخص دیگری منتشر شده است!